Θερινό σινεμά,ρομάντσο και δάκρυα

Λατρεύω το θερινό σινεμά..απέχει παρασάγγας από τα σύγχρονα σινεμά multiplex,έχει τον αέρα του παλιού αλλά ταυτόχρονα είναι και διαχρονικό..κάθεσαι στις άνετες υφασμάτινες καρεκλίτσες,μπορείς να έχεις μπροστά σου και τραπεζάκι,πίνεις τη γρανίτα σου ή τη μπυρίτσα σου,τρως το αθάνατο χοτ-ντογκ,δροσίζεσαι με φυσικό τρόπο(το γλυκό βραδινό αεράκι),γύρω σου βλέπεις βλάστηση(συνήθως αναρριχητικά φυτά),επίσης παρακολουθείς τους κατοίκους των γύρω πολυκατοικιών και αναρωτιέσαι αν μπορούν από καμιά γωνίτσα να δούνε κανένα κομματάκι της οθόνης,οι γάτες της γειτονιάς σουλατσάρουν πέρα δώθε είτε στα πόδια σου είτε μπροστά από την οθόνη,έχεις συνήθως μαζί σου και το αντικουνουπικό για τα άτιμα μικρά αιμοδιψή βαμπίρ,και τέλος αν σηκώσεις προς τα πάνω το κεφάλι σου βλέπεις τα αστέρια...το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω είναι πως αν πας στην προβολή των 9 ίσως χάσεις λίγο από την αρχή της ταινίας γιατί δε θα έχει βραδιάσει ακόμα εντελώς..
Όλα αυτά σε συνδυασμό με μια καλή ταινία κάνουν το βράδυ σου υπέροχο..
Πήγα λοιπόν και είδα μια παλιά ταινία του 1961,το ''Πρόγευμα στο Τίφφανυ'ς'',μια γλυκιά ρομαντική κομεντί με πρωταγωνίστρια τη λατρεμένη Όντρει Χέπμπορν.Ακριβώς εκείνες τις μέρες είχα διαβάσει τη νουβέλα του Τρούμαν Καπότε πάνω στην οποία βασίστηκε η ταινία και θεώρησα κατάλληλη στιγμή να δω την ταινία μιας και γινόταν επαναπροβολή της στο σινεμά.Εντόπισα πολλές διαφορές της ταινίας από το βιβλίο,η ταινία ήταν περισσότερο λαβ στόρι ενώ το βιβλίο δεν είχε τέτοια στοιχεία,αλλά κάποιες φράσεις του βιβλίου είχαν παραμείνει αυτούσιες και στην ταινία.
Συγκινήθηκα πολύ και τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους,ακόμα και στους άντρες,γιατί όχι?
Άραγε είναι δυνατό να υπάρξει τέτοιου είδους αγάπη και στην πραγματική ζωή ή μόνο στις ταινίες εντοπίζεται για να νιώθουμε μετά χάλια εμείς??Ή μόνο κάποια με την ομορφιά και το παρουσιαστικό της Όντρει Χέπμπορν μπορεί να τη ζήσει και όλοι οι άλλοι πρέπει να συμβιβαζόμαστε?Δε ξέρω,αυτές οι απορίες στροβιλίζουν στο μυαλό μου..και απάντηση ουδεμία!Θέλω να είμαι ρομαντική και αισιόδοξη αλλά η πραγματικότητα με προσγειώνει απότομα..