a streetcar named desire

Μια Κυριακή απόγευμα παρακολούθησα την παράσταση 'Λεωφορείο ο Πόθος' με την Πέμυ Ζούνη στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών και πραγματικά ενθουσιάστηκα..Το κλασικό έργο του Τεννεσί Γουίλιαμς είναι αριστουργηματικό,διαχρονικό και γεμάτο συναίσθημα.Η Μπλανς Ντυμπουά,η τραγική ηρωίδα, αδυνατώντας να αφήσει πίσω της το σκοτεινό παρελθόν,αυτοκαταστρέφεται σταδιακά,βουτηγμένη μέσα στην ματαιοδοξία και τις λανθασμένες της επιλογές. Οι άλλοι 2 ήρωες του έργου, η Στέλλα Ντυμπουά και ο Στάνλευ Κοβάλσκι,το φαινομενικά ειδυλλιακό ζευγάρι,δείχνουν πώς ο πόθος μπορεί να οδηγήσει σε λάθος μονοπάτι όλη σου τη ζωή κι εσύ να μην το αντιλαμβάνεσαι.Οι εξωτερικές ενδείξεις δε βοηθάνε να δεις την αλήθεια αν δεν έχεις την επιθυμία να τη δεις και εθελοτυφλείς.Χαρακτηριστικές οι 2 φράσεις του έργου που ξεστομίζει η ηρωίδα σε διαφορετικές σκηνές: "Δε θέλω ρεαλισμό,θέλω μαγεία" και η τελευταία φράση του έργου, "Όποιος κι αν είστε,πάντα στηριζόμουν στην καλοσύνη των ξένων". Τα σκηνικά και η σκηνοθεσία ήταν εντυπωσιακά και ευρηματικά και οι ηθοποιοί ερμήνευσαν ιδανικά τους απαιτητικούς ρόλους τους.Οι περίπου 3 ώρες που διήρκεσε η παράσταση κύλησαν αβίαστα,χωρίς να χρειαστεί να αναζητήσω την ένδειξη της ώρας στο ρολόι μου ούτε μια φορά(εντάξει ίσως μόνο μια προς το τέλος)..