Με μια βαλίτσα στο χέρι..

Αν κάποιος με ρωτούσε πως θα περίεγραφα τον χρόνο που πέρασε αυτήν ακριβώς την έκφραση θα χρησιμοποιούσα..Οκ δεν ήταν πάντα βαλίτσα, τις περισσότερες φορές ήταν σακ βουαγιάζ αλλά νομίζω πως η διαφορά είναι αμελητέα.Η σημασία είναι πως ο αποθηκευτικός αυτός χώρος με είδη ταξιδίου έγινε προέκταση του χεριού μου..και ένας χρόνος που λέω είναι λίγος..ήταν περισσότερος..σίγουρα αξίζει τον κόπο όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά πολλές φορές η ζωή επιλέγει για εμάς αντί εμείς για αυτήν..ποτέ δεν φανταζόμουν στο παρελθόν ότι θα έκανα μια διαδρομή τόσο συχνά για να δω ένα πρόσωπο, κι όμως συνέβη..
Κάποιοι το κατακρίνουν, σε άλλους φαίνεται παράξενο, άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, δε χωράει στη λογική τους..Δέχομαι όλες τις απόψεις και συμφωνώ με ό,τι και να μου πούνε.Άλλοι δε θα έκαναν ποτέ αυτό που κάνω εγώ, προτιμούν τη βολή τους, θα το είχαν λήξει..Εγώ επέλεξα να το συνεχίσω να δω πού θα με βγάλει..ουσιαστικά είμαι ακόμα στη μέση της διαδρομής, δεν έχω φτάσει στον προορισμό μου..Όχι δε μετανιώνω..οι εμπειρίες ζωής είναι χρήσιμες..είναι κι αυτές αποσκευές που κουβαλάμε πάντα μαζί μας όπου κι αν πάμε..στριμωγμένες ανάμεσα στην οδοντόβουρτσα, τη χτένα και το αφρόλουτρο..

Ισορροπώντας

Πώς αλλάζουν οι εποχές...απ'τη μια στιγμή στην άλλη..τη μια μέρα φυσάει κι έχει κρύο και την άλλη είναι άνοιξη..το παράδοξο της φύσης..μέχρι χθες είχα ανάγκη τη ζεστή κουβέρτα μου, τώρα την κοιτάω και μου φαίνεται περίεργη, δεν την χρειάζομαι πια..ανοίγω το παράθυρο και δε φοβάμαι μην κρυώσω..στέκομαι μπροστά του αρκετή ώρα..μυρίζω την ατμόσφαιρα και χαμογελάω..όμορφες μνήμες ξυπνούν..όχι δεν πρόκειται να σας ζαλίσω μ' αυτές..αν τις περιγράψω ίσως να μη μου φαίνονται πια τόσο όμορφες όσο είναι μέσα στο μυαλό μου..θέλω να πάρω το ποδήλατό μου και να ξεχυθώ στους δρόμους...αλλά ειλικρινά, ζήτημα είναι να το έχω κάνει αυτό μια φορά μονάχα..όμως μόνο στη σκέψη κάτι φτερουγίζει μέσα μου..αυτό το κάτι προσγειώνεται απότομα όταν αντικρύζω τις ξεφούσκωτες ρόδες του..
Μήπως όμως ήξερα από πριν ότι είναι ξεφούσκωτες;Μήπως απλά δεν ήθελα να το δεχτώ..Δεν έχει σημασία...αυτό που έχει σημασία είναι ότι το να κάνεις ποδήλατο είναι κάτι που δεν ξεχνιέται...κι ας πιστεύεις το αντίθετο..θα βρεις τον τρόπο να ισορροπήσεις..

Το βουλώνετε σας παρακαλώ;;

Αν σας αρέσει να μιλάτε στο κινητό σας δυνατά δημοσίως τότε καλύτερα σταματήστε να διαβάζετε αυτή την ανάρτηση.Μπορεί να εκνευριστείτε.Προσωπικά εκνευρίζομαι με όλους αυτούς που νομίζουν πως ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρέωση ή όρεξη να τους ακούει να μιλάνε στο κινητό τους μέσα στο λεωφορείο του ΟΑΣΘ, μέσα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και γενικά σε μέρη όπου δε θα έπρεπε να επιτρέπεται η χρήση τηλεφώνων.Τί με νοιάζει εμένα κοπελιά πόσα μαθήματα χρωστάς και πότε ξεκινάς πρακτική;;Το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω στον προορισμό μου με όσο το δυνατόν λιγότερα νεύρα και χωρίς πονοκέφαλο..Όταν η διαδρομή κρατάει μία ώρα δε μπορώ όλη αυτή την ώρα να σε ακούω να γκαρίζεις στο πίσω κάθισμα..Να είναι καλά τα mp3, έχουν σώσει πολύ κόσμο από τις βλακείες που τον υποχρεώνουν στο δρόμο να ακούει..Αλλά μερικές φορές η φωνή κάποιου αγενέστατου κατά τη γνώμη μου είναι πιο διαπεραστική κι από τους ήχους της μουσικής..Όχι κυρία μου, δε θα κουφαθώ εγώ αυξάνοντας την ένταση για να μην ακούω τις ασυναρτησίες σου..
Μια φορά ήμουν σε ένα λεωφορείο της γραμμής και ένας ας τον πούμε κύριος μιλούσε επί 20 λεπτά στο τηλέφωνό του δυνατά χωρίς να τον ενδιαφέρει ότι ήμασταν εκεί μέσα παστωμένοι πόσοι άνθρωποι..ώσπου κάποια κυρία του έκανε παρατήρηση να κλείσει το κινητό γιατί η ίδια είχε βηματοδότη και δεν έπρεπε να έρχεται σε επαφή με τα κύματα που εκπέμπουν τα κινητά..το τί βρισίδι άκουσε από αυτόν δε λέγεται..τόση ευγένεια δε μπορούσα να την αντέξω..και να έχεις δίκιο ρε φίλε να σου πω μπράβο βρίσε...αλλά έλεος!!Μέσα σ' αυτή τη διαδρομή των 20 λεπτών είχαμε μάθει καμιά ντουζίνα άνθρωποι με ποιον μιλούσε,πού είχε πάει χτες το βράδυ, πού βρίσκεται η γκόμενά του, τί φαγητό θα φάει το μεσημέρι, τί δουλειές είχε να κάνει το απόγευμα και άλλα πολλά τόσο ενδιαφέροντα για εμάς γεγονότα..Ήθελα να ήξερα εσείς που μιλάτε έτσι άνετα στο κινητό σας θέλετε να μαθαίνει όλος ο κόσμος τα προσωπικά σας;;Λίγη ντροπή δεν έχετε;Λίγο τακτ;Σας παρακαλώ μη μας φορτώνετε με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες για το άτομό σας..
Ουφ, τα είπα και ξεθύμανα..

Και πάλι εδώ..

Και πάλι εδώ λοιπόν!Με τη νέα χρονιά αποφάσισα να δώσω περισσότερη σημασία σ'αυτό το μικρό κομματάκι του εαυτού μου που ονομάζεται μπλογκ, το οποίο με περιμένει υπομονετικά τόσο καιρό χωρίς παράπονο μέχρι να πάρω απόφαση να το τιμήσω..Έτσι λοιπόν ύστερα από ευχές για μια νέα χρονιά καλύτερη από τις προηγούμενες σε όλους τους μπλογκοφίλους θα παίξω ένα παιχνιδάκι που είδα σε ένα πολύ φιλικό μου μπλογκάκι, αυτό του δακρακίου !
Ξεκινάμε!

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

η ψυχική ηρεμία και η έλλειψη κάθε έγνοιας

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

η φωνή της μαμάς μου

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

την πρωτοχρονιά που ήπια λίγο παραπάνω..

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

ο εγωισμός μου

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

το είπα παραπάνω ντε..ξανά το θέλεις;;είπαμε ο εγωισμός μου!

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;

στα αυθόρμητα

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

χμμ..δε νομίζω να έχω την τιμή να ταυτίζομαι με κάποια ιστορική προσωπικότητα..θα'θελα βέβαια κάποια στιγμή να μπορώ να ταυτιστώ με τον Αριστοτέλη Ωνάση αλλά αυτό είναι άλλο θέμα..

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

όλοι όσοι επιβιώνουν σε δύσκολες συνθήκες

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

η ίδια η ζωή..

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Μίλαν Κούντερα, Πηνελόπη Δέλτα, Ρουθ Ρέντελ, Αρουντάτι Ρόι, Μπέτυ Σμιθ

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

την τόλμη, την ανδρεία και την αποφασιστικότητα

12. ...και σε μια γυναίκα;

το να είναι χειραφετημένη, ανεξάρτητη

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Ζακ Στεφάνου, Νίκος Βουρλιώτης ( καλά μη με δείρετε μ' αρέσει..)

14. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλυν, Μπέτυ Σμιθ

15. Η ταινία που σας σημάδεψε;

Μπεν Χουρ

16. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Βαν Γκογκ

17. Το αγαπημένο σας χρώμα;

μαύρο..άντε καλά και ροζ..

18. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

το ότι συνεχίζω να παίζω αυτό το μπλογκοπαίχνιδο! (ουφ ατελείωτο είναι..)

19. Το αγαπημένο σας ποτό;

τζιν τόνικ

20. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

τί μόνο για ένα;;ας το αφήσουμε καλύτερα πονεμένη ιστορία..

21. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ όλα;

την τσιγκουνιά χωρίς προφανή λόγο, την αγένεια

22. Όταν δε γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

οι εξορμήσεις και οι έξοδοι γενικότερα!

23. Ο μεγαλύτερός σας φόβος;

η μοναξιά και οι αρρώστιες

24. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

όταν πρόκειται για μικρά ανώδυνα ψεματάκια που όμως με βγάζουν από μεγάλες σκοτούρες..

25. Ποιο είναι το μότο σας;

Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής!!

26. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

στον ύπνο μου ύστερα από μια υπέροχη μέρα..

27. Εαν συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

όλα τα μπορείς..

28. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

αγχωμένη για το μέλλον

Ουφ πάει τέλειωσε..προσκεκλημένοι όλοι όσοι επιθυμούν να παίξουν!!Εις το επανειδείν!

Κάτι σαν ανάρτηση

Όπως φαίνεται πολλοί τελευταία έχουν εγκαταλείψει το σπορ που λέγεται μπλόγκινγκ και μαζί τους κι εγώ..Τί με οδήγησε σ' αυτήν την απόφαση;Πραγματικά δε ξέρω καν αν ήταν απόφαση ή απλά συνέβη.Μάλλον το δέυτερο.Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω ακόμα γιατί ξεκίνησα να γράφω ανάρτηση ούτε ποιο θα είναι το περιεχόμενό της.Απλά μπήκα και άρχισα να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει..Δεν είναι πως δε συμβαίνουν πολλά στη ζωή που αξίζουν να ειπωθούν.Είναι απλά μια τάση για εσωστρέφεια που μ'έχει πιάσει τελευταία..Ίσως και μια σκέψη ότι μπορεί να προδίδω κάτι γράφοντας εδώ.
Ο χρόνος φτάνει στο τέλος του και όπως είναι λογικό μια τέτοια εποχή γίνεται ανασκόπηση των γεγονότων.Συνέβησαν πολλά που δεν είχαν ξανασυμβεί με την καλή έννοια..και δε συνέβησαν άλλα που έπρεπε να είχαν συμβεί..αλλά γιατί να ανησυχούμε συνεχώς για τα πρέπει..υπάρχουν και τα θέλω,κι ας κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε πολλές φορές μέσα στο άγχος μας.Εκείνα ξεπηδάνε απ'το πουθενά και ζητάνε προσοχή..Κι αυτό το λέει κάποια που τις περισσότερες φορές δε ξέρει τί θέλει..και είναι δυσβάσταχτο,ανυπόφορο.Για γέλια και για κλάματα.
Μα είναι τώρα για δημοσίευση αυτά που γράφω;Όχι πείτε μου...

ΥΓ:Ο μετριασμός σχολίων έχει μπει για έναν μόνο λόγο,υπάρχει κάποιος πραγματικά ενοχλητικός μπλόγκερ που ακόμα δεν έχει βαρεθεί τον εαυτό του και απορώ πραγματικά..

καλοκαίρι και όλα καλά..

Χάθηκα το ξέρω..καλοκαιράκι και κάνουμε οι περισσότεροι αποτοξίνωση από τις συνήθειες του χειμώνα..που δεν είναι απαραίτητα κακές συνήθειες αλλά δεν παύουν να είναι συνήθειες.
Μέχρι στιγμής αυτό το καλοκαίρι μετράει 2 συναυλίες (james - scorpions),όχι μάλλον 3 αλλά η τρίτη ήταν εγχώριων καλλιτεχνών,2 ορκωμοσίες Αλεξανδρούπολη-Θεσσαλονίκη ιατρική-πολυτεχνείο,2 θεατρικές παραστάσεις (Αριστοφάνης και γαλλική κομεντί),8 μπάνια στη θάλασσα(ξέρω λίγα είναι μπορούσα και καλύτερα δε θα επαναληφθεί!),αρκετές εντάσεις και πολλέςςς πάρα πολλές διαδρομές..κοντινές μεν αλλά δεν παύουν να είναι διαδρομές..
Και το καλοκαίρι συνεχίζεται..πλησιάζει ο καιρός και για λίγο πιο μακρινά ταξιδάκια στην Ελλάδα..πάντα μου άρεσε να φεύγω το καλοκαίρι μακριά..
Δυστυχώς ο μπλόγκερ δεν επιτρέπει να ανεβάζουμε βίντεο μεγαλύτερα των 100 Μb οπότε ούτε ένα δείγμα από όσα βίντεο τράβηξα τις μέρες των συναυλιών δε μπορώ να σας δείξω..

Λόγια,λόγια,λόγια

Γιατί μερικές φορές δεν μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που νοιώθουμε;Οι λέξεις κολλάνε κάπου ανάμεσα στον ουρανίσκο και τη γλώσσα μας,εκεί πίσω απ'τα δόντια..και δε βγαίνουν.Ούτε με ερωτήσεις που δίνουν μια ώθηση και η μόνη απάντηση είναι αυτό ακριβώς που σκεφτόμαστε.Με πίεση δε γίνεται τίποτα,έτσι δε λένε;Ίσως έρθει ο καιρός για λεκτική έκφραση κάποια στιγμή..ίσως βρούμε το κουράγιο.
Η έμπρακτη έκφραση των συναισθημάτων γιατί να μην αρκεί;Δείχνουμε αυτό που νοιώθουμε με πράξεις,χειρονομίες,χαμόγελα,βλέμματα.Είναι δυνατόν να μην είναι αρκετά;Γιατί επιμένουμε να επιθυμούμε να ακούμε κάποια πράγματα από τους άλλους;Μόνο στο άκουσμά τους τα πιστεύουμε.Οι πράξεις δεν είναι αρκετά ηχηρές;Δεν αφήνουν πιο έντονο απόηχο;
Πολλές φορές τα λόγια αποτυπώνονται πιο εύκολα στη μνήμη μας,μας αιχμαλωτίζουν ή μας ελευθερώνουν..γνωρίζουμε πως υπάρχει περίπτωση να είναι λόγια του αέρα,λέξεις χωρίς ουσία, κι όμως τα αναζητάμε και τα υπερεκτιμούμε..είναι η επιβεβαίωση ότι όλα βαίνουν καλώς.
"Όλα θα πάνε καλά".Πόσες και πόσες φορές δε θελήσαμε να το ακούσουμε...