χωρίς τίτλο

Τόσα χρώματα γύρω μου
προτιμώ το σκοτάδι πίσω απ'τα κλειστά μου μάτια,έλεγα
όμως μετά ήρθες εσύ..
Άνοιξες τα μάτια μου με μια σου λέξη μονάχα.
Μια λέξη που όμως σήμαινε τα πάντα.
Πώς να μείνω αδιάφορη στη σπίθα που έλαμπε στην καρδιά σου,
στη φωνή που ούρλιαζε μέσα σου?
Πώς μπορεί κάποιος να διαψεύσει την αγνή και τρυφερή αλήθεια που φωλιάζει στον πυθμένα των ματιών σου?
Κανένας δε μπορεί.
Ούτε καν ο αέρας που τρυπώνει απρόσκλητος στα στήθια σου
και νιώθει τους χτύπους της καρδιάς σου
κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου.
Απλά λες την αλήθεια γλυκέ μου.
Απλά δε γεννήθηκες για την αμφισβήτηση όσων κρύβεις μέσα σου.